فراخوان ایرانیان مقیم ژاپن برای تظاهرات بر علیه رژیم دیکتاتور جمهوری اسلامی
گروهی از ایرانیان مقیم ژاپن با انتشار بیانیه ای اعلام کردند که در اعتراض به کشتن دو هم میهن مبارز از سوی دژخیمان رژیم دیکتاتور جمهوری اسلامی، یک گردهم آیی اعتراض آمیز در توکیو برگزار می کنند .
از ایرانیان آزادیخواه مقیم ژاپن خواهش می شود که با حضور خود در این گردهم آیی ، اعتراض و خشم شدید خود به این گونه رفتارهای ضد بشری رژیم دیکتاتور جمهوری اسلامی نشان بدهند.
روز برگزاری گردهم آیی: سه شنبه نهم فوریه سال 2010 میلادی
محل : مقابل درب ورودی وزارت امور خارجه ژاپن
ساعت : سه تا چهار بعد از ظهر
آدرس محل Tokyo -Chiyoda-Ku- Kasumigaseki 2-2-1
東京都、千代田区、霞ヶ関、２－２－１
نزدیکترین ایستگاه Kasumigaseki Stn.
霞ヶ関駅ーー外務省の入り口
در این فراخوان این گردهم آیی آمده که ایرانیان مقیم ژاپن با حضور در برابر وزارت امور خارجه ژاپن از این کشور خواهند خواست که سیاست های خود در برابر رژیم خونخوار جمهوری اسلامی که بدون هیچ شرمی مردم خود را به خاک خون می کشد را بازنگری کند.
هم سویی با مردم ایران و شرکت نکردن در میهمانی های خون آشام 22 بهمن سفارت رژیم ضد انسانی جمهوری اسلامی در توکیو نیز دیگر درخواست ایرانیان از مقام های دولتی و غیر دولتی ژاپن خواهد بود .
در این فراخوان همچنین وظیفه هر ایرانی آزاده دانسته شده که در مهمانی سفارت جمهوری اسلامی بمناسبت روز 22 بهمن شرکت نکرده و با این رفتار انزجار خود را بدولت غیر قانونی این رژیم خونخوار نشان بدهند .
۱۳۸۸ بهمن ۱۱, یکشنبه
دیپلمات پیشین رژیم در ژاپن: نظام در آستانه فروپاشی است
فراخوان دیپلمات پیشین ایرانی برای پیوستن کارمندان وزارت خارجه به جنبش آزادیخواهی:
ابوالفضل اسلامی دیپلمات پیشین رژیم جمهوری اسلامی در ژاپن، در آستانه سالگرد 22 بهمن از کارمندان وزارت امور خارجه و دیگر کارمندان دولت خواست که به خدمت برای رژیم ضد مردمی و رو به سرنگونی جمهوری اسلامی پایان داده و به جنبش آزادیخواهی مردم بپیوندند .
این دیپلمات پیشین که در ژاپن بسر می برد روز یکشنبه در گفت گو با خبرنگار آزاد گفت که سرنگونی رژیم ضد مردمی جمهوری اسلامی برای همه آشکار است و به همین دلیل از کارمندان دولت می خواهد که با مردم همگام شده و همانند او به خدمت برای این رژیم ضد مردمی پایان بدهند .
اسلامی در این گفت و گو به دیپلمات ها و کارمندان دولت توصیه کرد که پیش از اینکه این رژیم توخالی بدست مردم سرنگون شود، خود آنها از این رژیم جدا شده و افتخار میهن پرستی را برای خود جاودان کنند .
اسلامی افزود که او پیشتر در درون نظام جمهوری اسلامی بوده و با اطمینان می داند که بسیاری از کارمندان وزارت امور خارجه در دل خود مخالف رژیم فاسد و ضد مردمی جمهوری اسلامی هستند .
به گفته اسلامی که 25 سال سابقه خدمت در وزارت امور خارجه را داشته و کارشناس این وزارتخانه بوده، تنها بخشی از و فرصت طلبان و گروهی عراقی تبار در وزارت خارجه سرسپرده رژیم دیکتاتور جمهوری اسلامی به رهبری خامنه ای هستند که آمار آنها کاملا بسیار کم است و در اقلیت می باشند.
اسلامی گفت که او به جدا شدن از نظام جمهوری اسلامی که بر ضد منافع ایران و مردم کار می کند افتخار می کند و با وجود تهدیدهایی که وجود دارد، به هیچ عنوان از کاری که کرده پشیمان نیست .
به گفته این دیپلمات پیشین در ژاپن، رژیم ضد مردمی جمهوری اسلامی عملا از درون فلج شده و با ایستاده گی مردم به آسانی سرنگون خواهد شد
ابوالفضل اسلامی دیپلمات پیشین رژیم جمهوری اسلامی در ژاپن، در آستانه سالگرد 22 بهمن از کارمندان وزارت امور خارجه و دیگر کارمندان دولت خواست که به خدمت برای رژیم ضد مردمی و رو به سرنگونی جمهوری اسلامی پایان داده و به جنبش آزادیخواهی مردم بپیوندند .
این دیپلمات پیشین که در ژاپن بسر می برد روز یکشنبه در گفت گو با خبرنگار آزاد گفت که سرنگونی رژیم ضد مردمی جمهوری اسلامی برای همه آشکار است و به همین دلیل از کارمندان دولت می خواهد که با مردم همگام شده و همانند او به خدمت برای این رژیم ضد مردمی پایان بدهند .
اسلامی در این گفت و گو به دیپلمات ها و کارمندان دولت توصیه کرد که پیش از اینکه این رژیم توخالی بدست مردم سرنگون شود، خود آنها از این رژیم جدا شده و افتخار میهن پرستی را برای خود جاودان کنند .
اسلامی افزود که او پیشتر در درون نظام جمهوری اسلامی بوده و با اطمینان می داند که بسیاری از کارمندان وزارت امور خارجه در دل خود مخالف رژیم فاسد و ضد مردمی جمهوری اسلامی هستند .
به گفته اسلامی که 25 سال سابقه خدمت در وزارت امور خارجه را داشته و کارشناس این وزارتخانه بوده، تنها بخشی از و فرصت طلبان و گروهی عراقی تبار در وزارت خارجه سرسپرده رژیم دیکتاتور جمهوری اسلامی به رهبری خامنه ای هستند که آمار آنها کاملا بسیار کم است و در اقلیت می باشند.
اسلامی گفت که او به جدا شدن از نظام جمهوری اسلامی که بر ضد منافع ایران و مردم کار می کند افتخار می کند و با وجود تهدیدهایی که وجود دارد، به هیچ عنوان از کاری که کرده پشیمان نیست .
به گفته این دیپلمات پیشین در ژاپن، رژیم ضد مردمی جمهوری اسلامی عملا از درون فلج شده و با ایستاده گی مردم به آسانی سرنگون خواهد شد
۱۳۸۸ بهمن ۱۰, شنبه
شما نوکر این ملت هستید!
شما ای نوکران ملت! شرم بر شما باد که اگر به روایت سعدی عضوی از «بنی آدم» بودید، تنها تصور یک اعدام، آری، تنها تصور آن، در حکومت و نظام شما، می‌بایست خواب از چشمانتان می‌ربود و مجنون وار سر به بیابان می‌نهادید. شما از این همه خون به جنون نرسیدید بلکه حق به جانب و لبخندزنان بر جایگاه خود لم دادید و دلتان به این تصور بی‌پایه خوش که جایتان سفت است! ما، چپ و راست، جمهوری‌خواه و مشروطه‌طلب، لیبرال و دمکرات، کمونیست و سوسیالیست، بی‌دین و دیندار، همه جا حتی بغل گوش شما از تأسیسات اتمی، سپاه و بسیج و حوزه علمیه تا «بیت رهبری» و مجلس و دولت و سفارت هستیم و نمی‌گذاریم بر سر ملت معامله کنید!
*****
به راستی، مسئله و موضوع اصلی آنچه جنبش اعتراضی مردم نامیده می‌شود چیست؟ اغلب ایرانیانی که خود را جزو این جنبش می‌دانند و با علاقمندی آن را دنبال میکنند و نسبت به آن حساسیت نشان می‌دهند، بر سر این واقعیت که لایه‌های مختلف اجتماعی با اهداف و انگیزه‌ها و عقیده‌های متفاوت سیاسی آن را همراهی میکنند، اختلافی ندارند. اما این نیز واقعیتی است که شرکت‌کنندگان در این جنبش بیش از آنکه بخواهند از نظام جمهوری اسلامی عبور کنند، نسبت به آنچه پس از آن قرار است بیاید، توافق نظر دارند: فضای آزاد سیاسی که در آن همواره حق انتخاب وجود داشته باشد.
می‌خواهید مردم را بفروشید؟
از این سو و آن سو، خبر می‌رسد کسانی که به عنوان «سران جنبش سبز» معرفی می‌شدند، در آستانه سی و یکمین سالگرد انقلاب اسلامی در همصدایی‌های پیدا و پنهان با «مقام معظم رهبری» قصد معامله دارند. در این میان، همزمان با سکوت موسوی و کروبی، نام رفسنجانی و خاتمی بیش از همه بر سر زبانهاست. راه انداختن مناظره‌های تلویزیونی بین خودیها، دستور پدرانه «رهبر» که از «خواص درون نظام» خواست تا «خط و مرز» خود را با «ساختارشکنان» قاطعانه ترسیم کنند، ملایم شدن لحن کیهان تهران و خبرگزاری‌های وابسته به حکومت اسلامی، همگی به خبر این معامله دامن می‌زنند. اینکه این معامله از جمله با به حساب نیاوردن عامل اصلی یعنی مردم معترض به جایی برسد یا نرسد، موضوعی دیگر است. لیکن چه چیز قرار است در این معامله احتمالی داد و ستد شود؟ پاسخ به خواست‌های مردم؟ و یا فروش مردم؟!
«سران جنبش سبز» و زمامداران حکومت، دیر یا زود به این نقطه می‌رسیدند که از یک سو با یکدیگر و از سوی دیگر با مردم تعیین تکلیف کنند. من درباره این تعیین تکلیف بارها نوشته‌ام و تأکید کرده‌ام که جهان در آن سو و احزاب و شخصیت‌های سیاسی ایران در این سو، باید خود را برای این آزمون تاریخی آماده کنند. امروز اما روند آنچه در کشور جریان دارد چنان سرعت و صراحتی یافته که «رهبر» به صریح‌ترین زبان ممکن آن را روز 29 دی بیان کرد. وی به «خواص درون نظام» قاطعانه گفت: تصمیم بگیرید با که هستید: با من و نظام یا علیه من و نظام! همان اشتباه همیشگی خودکامگان: خود را تجسم نظام می‌پندارند و سرنوشت آن را با خود گره می‌زنند و در نتیجه، هنگامی که خودشان می‌روند، نظام‌شان نیز با آنها می‌رود!
در این میان، نیروهای بینابینی که برخی، به دلایل مختلف، از پیشینه گرفته تا مطالبات «بهینه»، سر در آخور مادی یا عقیدتی حکومت دارند، و برخی که منتظر تعیین جهت وزش باد هستند، فرصت زیادی برای تصمیم‌گیری ندارند. بد یا خوب، درست یا اشتباه باید دست دوستی خود را به سویی دراز کنند. این شرایط ابدی نیست و نمی‌تواند مدت زیادی ادامه داشته باشد. معامله‌گران نیز بر تنگی فرصت به خوبی آگاهی دارند. ولی معلوم نیست آیا بر این حقیقت نیز آگاهند که بدون در نظر گرفتن خواست‌های مردم معترض، هر معامله‌ای حتی اگر سر بگیرد، از «خیارات» خواهد بود؟!
ما نمی‌گذاریم!
هر معامله‌ای که در کار باشد، اعم از «خیارات» یا «خیالات»، یک چیز مسلم است. برخی خودی‌های نظام علاوه بر انگیزه بسیار قوی مادی در حفظ حکومت، حفظ نظام را وظیفه سیاسی و شرعی خود می‌شمارند. موضوع اما اینجاست که در چنین شرایطی، مردم معترض نه موضوع معامله، بلکه باید یک طرف این داد و ستد باشند. آیا چنین است و آیا آنها نمایندگانی دارند که از خواست‌های ایشان که در این هفت ماه به طور مشخص ابراز شده است، دفاع کنند؟ رفسنجانی و خاتمی که جای خود دارند، هیچ کس نمی‌تواند نظر قاطعی درباره موسوی و کروبی بدهد. چرا؟ به یک دلیل ساده: سخنان و عقاید متناقض آنها! همه جنبش‌های اجتماعی این کیفیت را دارند که افراد را متحول کرده و با خود همراه سازند. لیکن معلوم نیست این افراد متقابلا ظرفیت پذیرش این تحول و همراهی را داشته باشند. این ناتوانی و تناقض، جنبش اعتراضی مردم را نیازمند عناصر و ابتکارات دیگری می‌کند.
آقایان «سران»! شما «رهبران خودخوانده»! مسائل دینی خود را به مسئله جنبش اعتراضی مردم تبدیل نکنید. ایران، سی سال آزمایشگاه شما بود. با نام و ثروت برای خود، و به بهای ورشکستگی ملت، شکست خوردید! اینکه شما مسلمان، شیعه یا سنی هستید، یا اصلا مسلمان نیستید، بهایی و یهودی و زرتشتی و مسیحی و بودایی و هندو هستید، دیندار یا بی‌دین هستید، به خودتان مربوط است. برای هیچ کس مهم نیست شما به کدام خدا نماز می‌برید یا اصلا نمی‌برید! مبارزه عقیدتی و ایدئولوژیک خود را از مبارزه سیاسی تفکیک کنید و آن را با کسانی در میان بگذارید که با شما بر سر این مسائل مشکل دارند. افراد عرفی و سکولار هیچ مشکلی با عقاید مذهبی شما و یا طرفداران دولت کنونی و «رهبر» ندارند. مسئله آنها این است که جای عقیده مذهبی شما در حکومت نیست! شما حق ندارید به اسم مذهب خودتان، دیگران را زیر فشار سیاسی، اقتصادی و فرهنگی قرار دهید. اگر چنین حق ویژه‌ای را برای خودتان قبول دارید، پس باید بپذیرید که پیروان ادیان دیگر در هر کشوری که اکثریت یا قدرت را داشتند، مانند شما، مطابق مذهب خود بر جامعه حکومت و عقاید خود را بر جامعه تحمیل کنند. چیزی که شما را در سراسر جهان در اقلیت قرار می‌دهد و از همین رو مخالف آن هستید. چه کسی «حق» ابدی حکومت بر مردم و یا نمایندگی از سوی آنها را به شما اعطا کرده است؟!
مشکل ایران نه با تشدید عقیده شما زیر نام «اصولگرایی» و نه با تلطیف عقیده شما زیر نام «اصلاح‌طلبی»، و نه با تلفیق این دو زیر نام «اصولگرای اصلاح‌طلب» بلکه فقط و فقط با خروج عقیده شما از حکومت و قدرت حل می‌شود. خودتان می‌خواهید در حکومت بمانید یا به آن وارد شوید؟ بفرمایید! اگر مردم شما را نه به عنوان یک شخصیت مذهبی یا ملی خط تیره مذهبی یا «روشنفکر دینی» که می‌خواهد راه ظهور مهدی را بگشاید و یا می‌خواهد «دمکراسی دینی» برقرار کند، بلکه به عنوان یک شخصیت سیاسی که برنامه اقتصادی و اجتماعی معینی برای آزادی و آسایش و رفاه جامعه دارد، در این یا آن مقام انتخاب کردند، بمانید و خدمت کنید. نوکر ملت باشید! نه «ولی فقیه» و «مقام معظم رهبری» و «خبرگان» و «نگهبان» و «روشنفکر دینی»! آخر، شماها، که در طول سی سال این مملکت را به آستانه ورشکستگی داخلی و جهانی و انحطاط اقتصادی و فرهنگی کشاندید، به کدام تکبر و غرور، فکر می‌کنید بهترین و شایسته‌ترین افراد برای حکومت بر این سرزمین هستید یا بهترین فکر را برای صلاح این مملکت دارید؟ کدام دستاورد شما، آری کدام دستاوردتان برای این مردم فلکزده و نسلی که جان نازنین خود را در کف دست گرفته و به خیابان می‌رود، شما را شایسته چنین ادعایی کرده است؟ چه بر سر این ملت آوردید که سی سال آزگار دروغ و دورویی و «تقیه» تمرین کرد تا در یک تنازع بقای سیاسی و اجتماعی، توازنی میان خانه و خیابان برقرار کند و هنگامی که نخستین روزنه را در صندوق‌های آرای تقلبی نظام‌تان یافت، به همان خیابان ریخت و میهن و آزادی خود را فریاد زد.
شرم بر شما باد که اگر به روایت سعدی عضوی از «بنی‌آدم» بودید، تنها تصور یک اعدام، آری، تنها تصور آن، در حکومت و نظام شما، می‌بایست خواب از چشمانتان می‌ربود و مجنون‌وار سر به بیابان می‌نهادید، نه اینکه یا همچنان به نظام بچسبید یا در اروپا و آمریکا به «تدریس» و ترویج آنچه مشغول شوید که کشوری را بر باد داده است! شما از این همه خون به جنون نرسیدید بلکه حق به جانب و لبخندزنان بر جایگاه خود لم دادید و دلتان به این تصور بی‌پایه خوش که جایتان سفت است!
شما، ای نوکران ملت! شما حتی برای دین‌تان نیز دستاوردی نداشتید. شما «پیروان» را نیز به ناپیروی واداشتید. هرگز روی گرداندن از اسلام وشیعه در ایران تا این اندازه گسترده نبوده است. هیچ حکومت دین‌ستیزی نمی‌توانست تفکر عرفی و سکولار را در جامعه این‌گونه رواج دهد که شما دادید! حالا عده‌ای از شما می‌‌خواهند با «اصلاحات»شان از «رواج سکولاریسم» جلوگیری کنند؟! ای نا آگاهان! می‌توان همواره ناآگاه ماند. می‌توان از ناآگاهی به آگاهی رسید. لیکن مگر می‌توان آگاهی را به ناآگاهی تبدیل کرد؟!
با این پیشنهادات دم می‌جنبانید که معامله و سازش کنید؟ بر سر چه؟ بر سر «جمهوری اسلامی نه یک کلمه بیشتر، نه یک کلمه کمتر»؟ با کدام حکومت؟ حکومتی که دار می‌زند و به گلوله می‌بندد و تجاوز می‌کند؟ در کدام شرایط؟ به هنگام دستگیری‌هایی که پایان ندارد؟ احکام حبسی که صادر می‌شود؟ چوبه‌های داری که هر روز پیکری را از آن به زیر می‌کشند؟ امتناع؟ تبعید؟ فرار؟ به کدام بها؟ خون‌هایی که ریخته شد؟ جان‌های شیفته‌ای که هرگز دیگر به خانه باز نمی‌گردند؟ انسان‌هایی که نوبت خود را در دستگاه سرکوب شما انتظار می‌کشند؟ چه به مردم می‌رسد؟ تهدید، ترور، گرانی، تورم، ریال بی‌ارزش؟ تحریم، جنگ، بمب اتم؟ در یک کلام: جمهوری اسلامی آنگونه که بود، آنگونه که هست و آنگونه که جز آن نمی‌تواند باشد؟!
ما اما نمی‌گذاریم! ما کی هستیم؟ همان‌هایی که از انقلاب مشروطه، از ترور احمد کسروی، از خرداد 42، از سی سال، بیست سال، ده سال، پنج سال و یا فقط از همین هفت ماه پیش با شما مخالفیم! ما همه جا هستیم. در داخل و خارج. ما جمهوری‌خواه و مشروطه‌طلب هستیم. راست و چپ، لیبرال و دمکرات، کمونیست و سوسیالیست هستیم. بی‌دین و دیندار هستیم. زن و مرد، پیر و جوان هستیم. روستایی و شهری هستیم. کارگر و کارمند و آموزگار و بیکار و استاد و دانشجو و دانش‌آموز و کشاورز هستیم. بازاری و سرمایه‌دار هستیم. کرد و ترک و بلوچ و عرب و فارس و لر و گیلک هستیم. حتی سفیر و کنسول و نماینده مجلس هستیم! در وزارتخانه و استانداری و شهرداری، در بانک‌ها هستیم. در رادیو و تلویزیون، در مطبوعات شما، در کیهان تهران و جمهوری اسلامی و خبرگزاری فارس و ایرنا و ایسنا هستیم. ما دانشمند هسته‌ای و استاد فیزیک هستیم! ما در تأسیسات اتمی نطنز و اراک هستیم. ما در حوزه‌های علمیه هستیم. ما در ارتش و سپاه و بسیج هستیم. ما حتی در وزارت اطلاعات و بغل گوش دولت شما هستیم! ما در «بیت رهبری» هستیم. ما فرزندان شما هستیم که بر شما شوریده‌ایم. ما نمی‌گذاریم شما ما را بفروشید و بر سر ما معامله کنید و بر اندوه اشکبار و سنگین مادران سوگوارِ دو نسل، سه نسل، زهرخند بزنید! ای نوکران ملت! ما نمی‌گذاریم شما ملت را بفروشید!
ebogh@gmx.de
الاهه بقراط
*****
به راستی، مسئله و موضوع اصلی آنچه جنبش اعتراضی مردم نامیده می‌شود چیست؟ اغلب ایرانیانی که خود را جزو این جنبش می‌دانند و با علاقمندی آن را دنبال میکنند و نسبت به آن حساسیت نشان می‌دهند، بر سر این واقعیت که لایه‌های مختلف اجتماعی با اهداف و انگیزه‌ها و عقیده‌های متفاوت سیاسی آن را همراهی میکنند، اختلافی ندارند. اما این نیز واقعیتی است که شرکت‌کنندگان در این جنبش بیش از آنکه بخواهند از نظام جمهوری اسلامی عبور کنند، نسبت به آنچه پس از آن قرار است بیاید، توافق نظر دارند: فضای آزاد سیاسی که در آن همواره حق انتخاب وجود داشته باشد.
می‌خواهید مردم را بفروشید؟
از این سو و آن سو، خبر می‌رسد کسانی که به عنوان «سران جنبش سبز» معرفی می‌شدند، در آستانه سی و یکمین سالگرد انقلاب اسلامی در همصدایی‌های پیدا و پنهان با «مقام معظم رهبری» قصد معامله دارند. در این میان، همزمان با سکوت موسوی و کروبی، نام رفسنجانی و خاتمی بیش از همه بر سر زبانهاست. راه انداختن مناظره‌های تلویزیونی بین خودیها، دستور پدرانه «رهبر» که از «خواص درون نظام» خواست تا «خط و مرز» خود را با «ساختارشکنان» قاطعانه ترسیم کنند، ملایم شدن لحن کیهان تهران و خبرگزاری‌های وابسته به حکومت اسلامی، همگی به خبر این معامله دامن می‌زنند. اینکه این معامله از جمله با به حساب نیاوردن عامل اصلی یعنی مردم معترض به جایی برسد یا نرسد، موضوعی دیگر است. لیکن چه چیز قرار است در این معامله احتمالی داد و ستد شود؟ پاسخ به خواست‌های مردم؟ و یا فروش مردم؟!
«سران جنبش سبز» و زمامداران حکومت، دیر یا زود به این نقطه می‌رسیدند که از یک سو با یکدیگر و از سوی دیگر با مردم تعیین تکلیف کنند. من درباره این تعیین تکلیف بارها نوشته‌ام و تأکید کرده‌ام که جهان در آن سو و احزاب و شخصیت‌های سیاسی ایران در این سو، باید خود را برای این آزمون تاریخی آماده کنند. امروز اما روند آنچه در کشور جریان دارد چنان سرعت و صراحتی یافته که «رهبر» به صریح‌ترین زبان ممکن آن را روز 29 دی بیان کرد. وی به «خواص درون نظام» قاطعانه گفت: تصمیم بگیرید با که هستید: با من و نظام یا علیه من و نظام! همان اشتباه همیشگی خودکامگان: خود را تجسم نظام می‌پندارند و سرنوشت آن را با خود گره می‌زنند و در نتیجه، هنگامی که خودشان می‌روند، نظام‌شان نیز با آنها می‌رود!
در این میان، نیروهای بینابینی که برخی، به دلایل مختلف، از پیشینه گرفته تا مطالبات «بهینه»، سر در آخور مادی یا عقیدتی حکومت دارند، و برخی که منتظر تعیین جهت وزش باد هستند، فرصت زیادی برای تصمیم‌گیری ندارند. بد یا خوب، درست یا اشتباه باید دست دوستی خود را به سویی دراز کنند. این شرایط ابدی نیست و نمی‌تواند مدت زیادی ادامه داشته باشد. معامله‌گران نیز بر تنگی فرصت به خوبی آگاهی دارند. ولی معلوم نیست آیا بر این حقیقت نیز آگاهند که بدون در نظر گرفتن خواست‌های مردم معترض، هر معامله‌ای حتی اگر سر بگیرد، از «خیارات» خواهد بود؟!
ما نمی‌گذاریم!
هر معامله‌ای که در کار باشد، اعم از «خیارات» یا «خیالات»، یک چیز مسلم است. برخی خودی‌های نظام علاوه بر انگیزه بسیار قوی مادی در حفظ حکومت، حفظ نظام را وظیفه سیاسی و شرعی خود می‌شمارند. موضوع اما اینجاست که در چنین شرایطی، مردم معترض نه موضوع معامله، بلکه باید یک طرف این داد و ستد باشند. آیا چنین است و آیا آنها نمایندگانی دارند که از خواست‌های ایشان که در این هفت ماه به طور مشخص ابراز شده است، دفاع کنند؟ رفسنجانی و خاتمی که جای خود دارند، هیچ کس نمی‌تواند نظر قاطعی درباره موسوی و کروبی بدهد. چرا؟ به یک دلیل ساده: سخنان و عقاید متناقض آنها! همه جنبش‌های اجتماعی این کیفیت را دارند که افراد را متحول کرده و با خود همراه سازند. لیکن معلوم نیست این افراد متقابلا ظرفیت پذیرش این تحول و همراهی را داشته باشند. این ناتوانی و تناقض، جنبش اعتراضی مردم را نیازمند عناصر و ابتکارات دیگری می‌کند.
آقایان «سران»! شما «رهبران خودخوانده»! مسائل دینی خود را به مسئله جنبش اعتراضی مردم تبدیل نکنید. ایران، سی سال آزمایشگاه شما بود. با نام و ثروت برای خود، و به بهای ورشکستگی ملت، شکست خوردید! اینکه شما مسلمان، شیعه یا سنی هستید، یا اصلا مسلمان نیستید، بهایی و یهودی و زرتشتی و مسیحی و بودایی و هندو هستید، دیندار یا بی‌دین هستید، به خودتان مربوط است. برای هیچ کس مهم نیست شما به کدام خدا نماز می‌برید یا اصلا نمی‌برید! مبارزه عقیدتی و ایدئولوژیک خود را از مبارزه سیاسی تفکیک کنید و آن را با کسانی در میان بگذارید که با شما بر سر این مسائل مشکل دارند. افراد عرفی و سکولار هیچ مشکلی با عقاید مذهبی شما و یا طرفداران دولت کنونی و «رهبر» ندارند. مسئله آنها این است که جای عقیده مذهبی شما در حکومت نیست! شما حق ندارید به اسم مذهب خودتان، دیگران را زیر فشار سیاسی، اقتصادی و فرهنگی قرار دهید. اگر چنین حق ویژه‌ای را برای خودتان قبول دارید، پس باید بپذیرید که پیروان ادیان دیگر در هر کشوری که اکثریت یا قدرت را داشتند، مانند شما، مطابق مذهب خود بر جامعه حکومت و عقاید خود را بر جامعه تحمیل کنند. چیزی که شما را در سراسر جهان در اقلیت قرار می‌دهد و از همین رو مخالف آن هستید. چه کسی «حق» ابدی حکومت بر مردم و یا نمایندگی از سوی آنها را به شما اعطا کرده است؟!
مشکل ایران نه با تشدید عقیده شما زیر نام «اصولگرایی» و نه با تلطیف عقیده شما زیر نام «اصلاح‌طلبی»، و نه با تلفیق این دو زیر نام «اصولگرای اصلاح‌طلب» بلکه فقط و فقط با خروج عقیده شما از حکومت و قدرت حل می‌شود. خودتان می‌خواهید در حکومت بمانید یا به آن وارد شوید؟ بفرمایید! اگر مردم شما را نه به عنوان یک شخصیت مذهبی یا ملی خط تیره مذهبی یا «روشنفکر دینی» که می‌خواهد راه ظهور مهدی را بگشاید و یا می‌خواهد «دمکراسی دینی» برقرار کند، بلکه به عنوان یک شخصیت سیاسی که برنامه اقتصادی و اجتماعی معینی برای آزادی و آسایش و رفاه جامعه دارد، در این یا آن مقام انتخاب کردند، بمانید و خدمت کنید. نوکر ملت باشید! نه «ولی فقیه» و «مقام معظم رهبری» و «خبرگان» و «نگهبان» و «روشنفکر دینی»! آخر، شماها، که در طول سی سال این مملکت را به آستانه ورشکستگی داخلی و جهانی و انحطاط اقتصادی و فرهنگی کشاندید، به کدام تکبر و غرور، فکر می‌کنید بهترین و شایسته‌ترین افراد برای حکومت بر این سرزمین هستید یا بهترین فکر را برای صلاح این مملکت دارید؟ کدام دستاورد شما، آری کدام دستاوردتان برای این مردم فلکزده و نسلی که جان نازنین خود را در کف دست گرفته و به خیابان می‌رود، شما را شایسته چنین ادعایی کرده است؟ چه بر سر این ملت آوردید که سی سال آزگار دروغ و دورویی و «تقیه» تمرین کرد تا در یک تنازع بقای سیاسی و اجتماعی، توازنی میان خانه و خیابان برقرار کند و هنگامی که نخستین روزنه را در صندوق‌های آرای تقلبی نظام‌تان یافت، به همان خیابان ریخت و میهن و آزادی خود را فریاد زد.
شرم بر شما باد که اگر به روایت سعدی عضوی از «بنی‌آدم» بودید، تنها تصور یک اعدام، آری، تنها تصور آن، در حکومت و نظام شما، می‌بایست خواب از چشمانتان می‌ربود و مجنون‌وار سر به بیابان می‌نهادید، نه اینکه یا همچنان به نظام بچسبید یا در اروپا و آمریکا به «تدریس» و ترویج آنچه مشغول شوید که کشوری را بر باد داده است! شما از این همه خون به جنون نرسیدید بلکه حق به جانب و لبخندزنان بر جایگاه خود لم دادید و دلتان به این تصور بی‌پایه خوش که جایتان سفت است!
شما، ای نوکران ملت! شما حتی برای دین‌تان نیز دستاوردی نداشتید. شما «پیروان» را نیز به ناپیروی واداشتید. هرگز روی گرداندن از اسلام وشیعه در ایران تا این اندازه گسترده نبوده است. هیچ حکومت دین‌ستیزی نمی‌توانست تفکر عرفی و سکولار را در جامعه این‌گونه رواج دهد که شما دادید! حالا عده‌ای از شما می‌‌خواهند با «اصلاحات»شان از «رواج سکولاریسم» جلوگیری کنند؟! ای نا آگاهان! می‌توان همواره ناآگاه ماند. می‌توان از ناآگاهی به آگاهی رسید. لیکن مگر می‌توان آگاهی را به ناآگاهی تبدیل کرد؟!
با این پیشنهادات دم می‌جنبانید که معامله و سازش کنید؟ بر سر چه؟ بر سر «جمهوری اسلامی نه یک کلمه بیشتر، نه یک کلمه کمتر»؟ با کدام حکومت؟ حکومتی که دار می‌زند و به گلوله می‌بندد و تجاوز می‌کند؟ در کدام شرایط؟ به هنگام دستگیری‌هایی که پایان ندارد؟ احکام حبسی که صادر می‌شود؟ چوبه‌های داری که هر روز پیکری را از آن به زیر می‌کشند؟ امتناع؟ تبعید؟ فرار؟ به کدام بها؟ خون‌هایی که ریخته شد؟ جان‌های شیفته‌ای که هرگز دیگر به خانه باز نمی‌گردند؟ انسان‌هایی که نوبت خود را در دستگاه سرکوب شما انتظار می‌کشند؟ چه به مردم می‌رسد؟ تهدید، ترور، گرانی، تورم، ریال بی‌ارزش؟ تحریم، جنگ، بمب اتم؟ در یک کلام: جمهوری اسلامی آنگونه که بود، آنگونه که هست و آنگونه که جز آن نمی‌تواند باشد؟!
ما اما نمی‌گذاریم! ما کی هستیم؟ همان‌هایی که از انقلاب مشروطه، از ترور احمد کسروی، از خرداد 42، از سی سال، بیست سال، ده سال، پنج سال و یا فقط از همین هفت ماه پیش با شما مخالفیم! ما همه جا هستیم. در داخل و خارج. ما جمهوری‌خواه و مشروطه‌طلب هستیم. راست و چپ، لیبرال و دمکرات، کمونیست و سوسیالیست هستیم. بی‌دین و دیندار هستیم. زن و مرد، پیر و جوان هستیم. روستایی و شهری هستیم. کارگر و کارمند و آموزگار و بیکار و استاد و دانشجو و دانش‌آموز و کشاورز هستیم. بازاری و سرمایه‌دار هستیم. کرد و ترک و بلوچ و عرب و فارس و لر و گیلک هستیم. حتی سفیر و کنسول و نماینده مجلس هستیم! در وزارتخانه و استانداری و شهرداری، در بانک‌ها هستیم. در رادیو و تلویزیون، در مطبوعات شما، در کیهان تهران و جمهوری اسلامی و خبرگزاری فارس و ایرنا و ایسنا هستیم. ما دانشمند هسته‌ای و استاد فیزیک هستیم! ما در تأسیسات اتمی نطنز و اراک هستیم. ما در حوزه‌های علمیه هستیم. ما در ارتش و سپاه و بسیج هستیم. ما حتی در وزارت اطلاعات و بغل گوش دولت شما هستیم! ما در «بیت رهبری» هستیم. ما فرزندان شما هستیم که بر شما شوریده‌ایم. ما نمی‌گذاریم شما ما را بفروشید و بر سر ما معامله کنید و بر اندوه اشکبار و سنگین مادران سوگوارِ دو نسل، سه نسل، زهرخند بزنید! ای نوکران ملت! ما نمی‌گذاریم شما ملت را بفروشید!
ebogh@gmx.de
الاهه بقراط
۱۳۸۸ بهمن ۶, سه‌شنبه
۱۳۸۸ دی ۱۴, دوشنبه
تقلیل زمان اجرای حکم محارب از بیست روز به پنج روز
36نماینده حامی دولت با ارائه طرح دوفوریتی، خواستار تقلیل زمان اجرای حکم محارب از بیست روز به پنج روز شدند.
امضا کنندگان: احمد بیغش-غضنفرآبادی-روح‌الله حسینیان-اخوان بیطرف-ثروتی-ونایی-بشیری-آلیا-بهمن محمدی-افشاری-سلیمی-رضارحمانی-لطفی-علیزاده-حسین فدایی-حیاتی- حمید رسایی- کوهکن-کوثری-محمد محمدی-ابطحی- هدایت‌خواه- کامران- طاهری- نادران- زارعی- نوروزی- حسنی نائینی- گروسی- سودانی-آقازاده-حسینی دولت‌آبادی-قاضی زاده-بزرگواری-امیری کهنوج-فرهنگی
طراح اصلی این طرح روح‌الله حسینیان است.
*** تنها راه رسیدن به آزادی، سنگسار هر چه زودتر این مردک خائن به وطن و همدستان و همفکران او.
امضا کنندگان: احمد بیغش-غضنفرآبادی-روح‌الله حسینیان-اخوان بیطرف-ثروتی-ونایی-بشیری-آلیا-بهمن محمدی-افشاری-سلیمی-رضارحمانی-لطفی-علیزاده-حسین فدایی-حیاتی- حمید رسایی- کوهکن-کوثری-محمد محمدی-ابطحی- هدایت‌خواه- کامران- طاهری- نادران- زارعی- نوروزی- حسنی نائینی- گروسی- سودانی-آقازاده-حسینی دولت‌آبادی-قاضی زاده-بزرگواری-امیری کهنوج-فرهنگی
طراح اصلی این طرح روح‌الله حسینیان است.
*** تنها راه رسیدن به آزادی، سنگسار هر چه زودتر این مردک خائن به وطن و همدستان و همفکران او.
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
